Ik zag Bas de laatste tijd wel achteruitgaan met zijn gezondheid, maar steeds kon ik weer tegen mezelf zeggen : maar ... hij is er nog. Ze zijn nog steeds samen.
Nu loop ik weer langs de dijk met Bono en denk vaak terug aan die gedachten. Nu is hij er echt niet meer, nu is Bono echt alleen. En dan moet ik toch weer even mijn tranen bedwingen.
Bono wordt nu wel steeds aanhankelijker. Hij komt nu zelfs op schoot zitten, wat hij voorheen nooit deed. Nu we echt een op een contact hebben, lijkt het of de band wel sterker wordt tussen ons, en dat is iets goeds.
Hij kijkt de laatste tijd er erg naar uit wanneer Eelco met zijn hondje Isa langskomen, als ik de naam Isa noem, dan is hij meteen alert. Zo ook de afgelopen keer, wanneer ze 's avonds nog even langskomen. Bono zit ze dan echt op te wachten, bij het tuinhek :
Vanmiddag mocht Bono weer eens los aan de dijk, en dat hield hij best lang vol.
Bas kon ook altijd zo genieten van het struinen langs de waterkant, hij was een echte jutter! Bono heeft zijn eigen voorkeuren ...
... die ligt liever op de dijk te rollen !
Komt daar een bekende in de verte aan?
Vast wel, Bono maakt vaart!
Het is de Canadese herder Shiva!
Even snuffelen onder die dikke witte vacht, lijkt wel een donsdeken!
En dan moet Bono weer aan de riem, als vanouds. Want zogauw het vrouwtje staat te kletsen, kiest Bono meestal eieren voor zijn geld en wil dan meteen zijn eigen route gaan uitstippelen. Maar daar trapt vrouwtje niet in.
Tja, een voordeel voor het vrouwtje is dat ze nu alleen Bono in de gaten hoeft te houden, dus kan ze hem wel kort houden, jammer genoeg voor Bono.
3 opmerkingen:
Tis dramatisch, zeker ook voor Bono om een levensgezel te moeten missen , met zulke wandelingen en speelkameraden worden zijn gedachten hopelijk afgewend en zullen jullie nog lang van elkaars gekheden genieten met in ieders hoofd de kanjer Bas.
Moira, het blijft aan je knagen, met de tijd en met meer stevigheid in de band met Bono wordt dat milder. Maar vergeten doe je ze nooit en zeker niet als je op dierbare plekken vol herinneringen komt. Weet je het verhaal van het Boke's bankje nog? Teagan heeft inmiddels haar eigen herinneringsbankjes gemaakt en die zijn ons even dierbaar. Het Boke's bankje blijft een warme herinnering maar doet geen pijn meer. Veel sterkte en dikke knuffel voor de mooie statige Bono.
Het verdriet om je hond is enorm. Veel groter dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Maar... en daar is "Marion positief" weer... Ook de liefde voor en door een hond is groter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik begrijp het dat het vreemd blijft om Bono zonder Bas te zien. Het was een onafscheidelijk duo. Toch weet ik dat die nu nog pijnlijke herinneringen straks juist een warm gevoel gaan geven. Maar dat heeft tijd nodig... Lieve groetjes Marion & Bliksem
Een reactie posten