De laatste weken heb ik toch nog regelmatig teken moeten verwijderen bij de heren Bas en Bono.
Ze laten dit gelukkig vrij aardig toe, hoewel Bas er nu eentje recht boven zijn wenkbrauw heeft zitten, en hier kunnen we niet met de tang naartoe komen ... hij ziet natuurlijk de tang in zijn ooghoeken aankomen, en laat merken dat hij dit niet toe wil laten !
Vanmiddag lag de tang dan ook even op tafel, we komen weer terug in de kamer, en de tang is weg !
Bas kijkt zeer onschuldig, die zal hem vast niet hebben gepakt !
Dan zien we Bono in de achterkamer op de bank liggen ... met de kapotgebeten tang tussen zijn voorpoten, dat is dus duidelijk :
Bono wordt even serieus door de baas toegesproken. Dit mag dus niet he ! Foei Bono !!!
Bono kijkt zeer onschuldig, en tilt zelfs zijn voorpootje op, alsof hij zeggen wil :
" hoezo, wat heb ik gedaan dan ?? "
Het bewijs liegt er niet om :
Totaal onbruikbaar geworden.
Bono heeft Bas een dienst bewezen, die had door dat Bas de teek boven zijn wenkbrauw niet wilde verliezen, dus maakte Bono korte metten met de tekentang !
En hier is het overduidelijke bewijs dat hij zeker de dader was :
Echte broederliefde ! hahahaha !!!
5 opmerkingen:
Moira en Rik
Nooit de moed opgeven
ook al is het nog zo zwaar.
De kracht om verder te leven
zeker met en voor elkaar.
Groetjes,Diny
Fijn dat julie het zo toch samen hebben kunnen afsluiten.
De leegte die jullie nu voelen zal met de tijd worden opgevuld door fijne herinneringen die steeds meer de herinnering aan jullie vader levend zal houden.
Want wat je in je hart koesterd zal nooit verdwijnen, en je vader heeft ook een plekje in een kamertje in jullie harten.
En dat speciale kamertje daar kun je altijd in. Dat hoeft nooit te worden afgesloten!
Ha Ha wat een boefjes zijn het toch schitterend
Knuf van de bende
Hahahaha... CSI Moira ! Groetjes Marion
Hoi Moira.. dus je hebt je vader in september verloren.. nog gecondoleerd met het verlies ervan.. al is het nu december.. maar beter laat dan nooit.. mijn man heeft zijn moedertje ook op 18 oktober moeten verliezen...zij was alles voor hem...een hechte band tussen die twee en daar kan ik nooit tussen komen...
Zijn moeder heeft bijna een jaar lange lijdensweg gehad en nu heeft zij geen pijn meer en rust..
Zij was meer mijn eigen moeder dan de mijne.. als omgekeerd...
Begin december werd haar huis ook leeg opgeleverd en nu kunnen wij nooit meer terug naar dr huisje...
Ma zei ook altijd van.. rustig rijden en bellen als wij thuis kwamen.. dan was zij geruststeld..
Nu blijft er een grote leegte achter en elke avond brandt hier een kaars naast dr foto op het dressoir... wat het zo fijn was dat het alles in goede harmonie werd verlopen tussen mijn man en zijn twee zussen...
Ze moeten nog een plekje zien te vinden en ik heb al mijn plekje gevonden en wel die leuke lieve herinneringen koesteren....
doeiii Sylvia (van Krista)
Een reactie posten