Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat er wat op dit dagboek is geplaatst.
Mede doordat er nu steeds meer en meer op facebook wordt geleefd.
Toch wil ik dit blog weer gaan gebruiken om hier de beslommeringen van Bono ( met name zijn gedrag ) neer te zetten.
Voor wie Bono nog niet kent, hier is in het kort een samenvatting van zijn leventje:
Hij is als pup zijnde bij een gezin met een baby gekomen. Daar bleek het gezin toch de hebben van een hond te hebben onderschat, vooral toen de baby begon te kruipen. Dus, kwam Bono op marktplaats terecht, toen was hij inmiddels bijna een half jaar oud.
Hij kwam toen terecht bij een gezin met oudere kinderen. Hier heeft hij 2 jaar gewoond. Helaas heeft hij hier een gedrag ontwikkeld, wat niet goed is aangepakt. Gedrag wat typerend is voor Bono is o.a. het bewaken van een verworven buit met hart en ziel, de lip optrekken en grommend op je afkomen als je het wilt afpakken. Het beletten van het weggaan van een ruimte waarin hij moet achterblijven. Bono staat grommend voor de deur, en als je het toch waagt door te willen lopen, bijt hij als hij de kans heeft in je kuiten.
Toen hij 2,5 jaar was, is hij dan bij ons terecht gekomen. Wij wisten van dit probleem, maar dachten dat we het wel aankonden. We hadden immers al een Beagle, Bas. Deze kon ook een sterk karakter hebben maar deze was goed te corrigeren. En dat was toen een foute inschatting van Bono geweest ....
We hebben Bono gehouden, omdat zijn karakter anderzijds zo grappig, speels en aanhankelijk is. En de keren dat wij in een situatie zaten waarin hij een buit / deur bewaakte, viel te vergelijken met 90 % lief, en 10 % vals.
Om heel eerlijk te zijn, zijn we nooit goed met Bono aan de slag gegaan. Zoiets moet je samen doen, en er alletwee volledig achterstaan. Dat was in ons geval niet. Gevolg was dat we altijd om het probleem heen liepen. Leven en laten leven. Dat is uiteraard niet goed geweest.
Ik paste me aan, dat ik bijv. s 'morgens de deur uitging, als Bono in rust-stand was, slapend in zijn mand. Als hij iets had gepakt, negeerde ik hem. Of het moest iets belangrijks zijn, dan moest de confrontatie wel worden aangegaan, maar altijd zodanig dat het zonder geweld/overwicht ging. Kortom, we pasten ons aan Bono aan. Drie jaar geleden woonde ik alleen met mijn honden. Ikzelf had er geen probleem mee om op deze manier met Bono te leven. Ik werd er wel regelmatig op geattendeerd dat dit verkeerd was. Dat Bono in wezen een onbetrouwbare hond is, die aanvalt als het hem niet zint. Ja, er werd zelfs gezegd dat het beter voor mij en Bono zou zijn, als ik hem zou laten inslapen ... Maar ik ben op dat gebied net zo eigenwijs als een Beagle. Ik geef wel toe dat het een verkeerde keus is geweest, 7 jaar geleden om Bono in huis te halen, maar ik zal hem niet in laten slapen. Daarvoor zit hij gewoon te diep in mijn hart, en ja, ik geniet nog steeds van zijn grappen en grollen.
Nu woon ik sinds een paar maanden samen. Na eerst een jaar te hebben gelat, heeft mijn vriend Bono goed geobserveerd. Hij heeft hem zelfs een aantal gewoontes kunnen afleren. Zo moet hij bij het koken en als wij eten, in zijn mand gaan liggen. Ook bij het krijgen van een snoepje, gebeurt dat in zijn mand. Dat weet Bono heel goed. Na het wandelen gaat hij nu zelfs vanzelf in zijn mand zitten, parmantig alsof hij wil zeggen, kom maar op met het snoepje! Hij weet zijn plek nu heel goed. Zelfs als hij iets heeft buitgemaakt, ( als het geen eten is ) kunnen we hem nu naar zijn plaats commanderen, hoewel onder protest, duurt soms wat langer, maar uiteindelijk gaat hij dan ook naar zijn mand.
Kortom, er zijn veel goede veranderingen geweest. Hoopvol zijn we dan ook begonnen aan het samenwonen.
En dan is het toch raak na een maand samenwonen begin april ....
Tijdens het dweilen loopt Bono in de keuken rond te struinen en hij moet van de baas naar zijn mand. Hier heeft hij totaal geen zin in. Toch na aandringen en onder zijn protest gaat hij zijn mand in. En dan draait Bono zich toch ineens om, vliegt als een bezetene over de stoel richting de baas, grommend met opgetrokken lippen. Eerste reactie was met de dweilstok op zijn kop slaan om hem af te weren. Bono werd nog agressiever en na nog een paar keer slaan, ging hij zijn mand in was het klaar. De baas was uiteraard totaal overdonderd, nog nooit een hond hoeven te slaan en dan toch ... bij een beagle notabene moeten doen. Dit was geheel tegen zijn eigen karakter in. De spanning tussen hond en baas was vanaf dat moment voelbaar. Hoewel de maand daarna Bono zeer goed luisterde, zat het tussen hen niet meer goed.
En toen, een paar dagen voordat we op vakantie gaan. Begin mei. Zoals elke avond, na het laatste rondje krijgen de honden een snoepje van de baas. Hij kroelt met zijn eigen hond, en wenst haar welterusten. Hij staat op, terwijl Bono nog hyper in zijn mand zit. Hij kijkt Bono aan terwijl hij naar de deur wilt lopen, en dan vliegt Bono hem weer totaal hysterisch aan. Ditmaal was er niets bij de hand om hem af te weren, dus .... de baas kon nog net door deur wegkomen, waarbij Bono als een bezetene tegen de deur springt met ontblootte tanden.
De baas was er helemaal klaar mee. Spanningen lopen uiteraard op tussen ons.
Ik heb Bono meteen de volgende dag naar de opvang CVAB gebracht voor de vakantie, wat meteen ook een gedragscentrum is voor honden. De situatie uitgelegd en gevraagd of zij hem de komende weken kunnen observeren. Gewoon om te kijken of er iets is veranderd in zijn gedrag. Ze kennen hem al wat langer omdat hij daar al vaker naartoe gaat.
Conclusie na de vakantie van CVAB is dat Bono dit gedrag nooit helemaal volledig zal kunnen afleren. Het is alsof er in zijn hersenpannetje op een bepaald stress-moment kortsluiting ontstaat,( kronkel in zijn koppie ) waardoor hij door het dolle heen draait. Er zou met hem een traject kunnen worden afgelegd, waarbij er gekeken kan worden wat er nu precies de trigger veroorzaakt. Is het oogcontact? Is het een bepaalde houding, verlaten van een ruimte? Zou het versterkt worden omdat hij weer een flink ontstoken pijnlijk oor had? Veel vragen om toch te kunnen achterhalen WAAROM hij zo heftig reageert is bepaalde situaties. Is het haalbaar om deze reacties in ieder geval te verminderen, en hoe moeten we omgaan met zo'n situatie ....
Erg heftig, dat een relatie eronder lijdt doordat de hond in de weg zit. Dat is niet niks. En om nu weer te zeggen, vrouwtje gaat weer apart wonen, omdat de partner en de hond niet goed klikken ( macht-strijd ) dat gaat toch ver. Voor de jaren dat hij er nog is, een relatie wat zo goed is, op te zeggen ... Er moet een andere manier zijn.
Herplaatsen is geen optie. Er is niemand die een probleem-hond die ook nog eens al 10 jaar oud is, in huis wil nemen. Dat wil ik ook niet. Want het probleem verleggen, is wel erg simpel.
Vandaag is Bono bij de dierenarts in een klein roesje gebracht, zodat zijn oren weer flink uitgespoeld en schoongemaakt konden worden. Tanden zijn schoongemaakt en nageltjes zijn geknipt. Daar kreeg ik een folder mee van een goede gedragstherapeute.
Het zou zo fijn zijn dat we met Bono aan de slag kunnen.
We gaan er nog eens goed over nadenken. Welke opties zijn er, is er wellicht een medicijn, waardoor hij wat rustiger wordt, die de pieken opvangt bij wijze van spreken. Eerst maar eens een afspraak maken bij CVAB. Samen met Bono.
Wordt vervolgd!
