Vanmorgen ben ik voor de allerlaatste keer naar het huis van mijn vader gegaan.
Raar idee ... nooit meer deze weg te volgen, om even naar Pa te gaan ...
Maar vanmorgen zijn de sleutels van het lege huis overhandigd, en heb ik samen met mijn zusje Anjuska en broertje Michiel de achterdeur definitief dichtgedaan.
" Rij voorzichtig ! " hoorde ik mijn vader altijd zeggen wanneer ik de achterdeur wilde sluiten, nu zei ik hetzelfde tegen Anjuska : " Rij voorzichtig he ! "
We moesten beiden glimlachen, en zeiden tegelijkertijd : " En bel even wanneer je weer veilig thuis bent "
Zo blijft pa toch in onze herinnering leven, want iemand is er pas echt niet meer, wanneer er niet meer aan hem wordt gedacht, of wanneer hij is vergeten, en pa zullen we nooit vergeten !
4 opmerkingen:
Gelukkig dat het pootje van Bas bijna weer genezen is.
Maar kuilen graven in de tuin is zo leuk dat er bijna niets leuker is om te doen
Gr,Diny
Moira en Rik
Nooit de moed opgeven
ook al is het nog zo zwaar.
De kracht om verder te leven
zeker met en voor elkaar.
Groetjes,Diny
Fijn dat julie het zo toch samen hebben kunnen afsluiten.
De leegte die jullie nu voelen zal met de tijd worden opgevuld door fijne herinneringen die steeds meer de herinnering aan jullie vader levend zal houden.
Want wat je in je hart koesterd zal nooit verdwijnen, en je vader heeft ook een plekje in een kamertje in jullie harten.
En dat speciale kamertje daar kun je altijd in. Dat hoeft nooit te worden afgesloten!
Hoi Moira.. dus je hebt je vader in september verloren.. nog gecondoleerd met het verlies ervan.. al is het nu december.. maar beter laat dan nooit.. mijn man heeft zijn moedertje ook op 18 oktober moeten verliezen...zij was alles voor hem...een hechte band tussen die twee en daar kan ik nooit tussen komen...
Zijn moeder heeft bijna een jaar lange lijdensweg gehad en nu heeft zij geen pijn meer en rust..
Zij was meer mijn eigen moeder dan de mijne.. als omgekeerd...
Begin december werd haar huis ook leeg opgeleverd en nu kunnen wij nooit meer terug naar dr huisje...
Ma zei ook altijd van.. rustig rijden en bellen als wij thuis kwamen.. dan was zij geruststeld..
Nu blijft er een grote leegte achter en elke avond brandt hier een kaars naast dr foto op het dressoir... wat het zo fijn was dat het alles in goede harmonie werd verlopen tussen mijn man en zijn twee zussen...
Ze moeten nog een plekje zien te vinden en ik heb al mijn plekje gevonden en wel die leuke lieve herinneringen koesteren....
doeiii Sylvia (van Krista)
Een reactie posten