dappere oude strijder

Verteld door Bas :

Sinds een paar weken loopt er altijd een hele lieve aantrekkelijke beagle mee met onze wandelingen. Sam heet hij. Als hij erbij is, dan voel ik me net een jonge kerel, de helft jonger dan ik nu ben !

Ik ren dan altijd luid joelend achter Sam aan. Staat Sam stil, dan joel ik hem toe, dat ik hem zo leuk vind ! Kijk, dat het een reu is, en geen teef, dat maakt voor mij niks uit hoor, het klikt of het klikt niet ....

Zo ook tweede pinksterdag, Sam was er ook, samen met Cenna Joep en Grover.

Maar daar komt plotseling ook nog een zwarte Labrador meewandelen. Hij kent Sam namelijk heel goed. Vrouwtje van Sam is de moeder van het vrouwtje van de labrador.

We gingen wandelen, en we merkten al dat de Labrador Sam voor zichzelf opeiste. Ja, maar daar ga ik niet mee akkoord hoor, Sam is nu eenmaal de laatste weken ook een beetje van mij !

Na ongeveer een kwartier wandelen, waarbij ik al moe was van het rennen, gromde de Labrador ineens naar mij, zo van : achteruit, Sam is van mij ! Tja, en toen gingen we op de vuist ...

Ik met mijn 10 jaar oud liet me niet kennen, tegenover deze anderhalf jaar oude Labrador. We gaven geen van beiden op, totdat we uit elkaar werden gehaald.

Toch was ik er behoorlijk van geschrokken, de Labrador moest naar de DA, omdat er een stuk vel loshing onder zijn kin, en kreeg hier twee nietjes in om het weer vast te maken.

Ik had zelf gelukkig niets, maar tijdens de rest van de wandeling was ik toch gebroken. Ik sjokte achter de groep aan, en voelde me niet meer zo jong als aan het begin van de wandeling, nee, ik voelde me nu ineens heel erg bejaard ...

Bono liep ook niet zo heel lekker mee, die had zich schijnbaar de dag ervoor verstapt, dus sjokten we allebei zij aan zij gebroedelijk achter de groep aan.

Die middag lag ik al rillend te slapen. Ik had geen trek in mijn dentastix, waar ik anders een moord voor doe. Mijn vrouwtje vertrouwde het toch niet, en ging toch even met me naar de dierenarts. Daar kreeg ik verdorie weer zo'n vervelend snuitje om mijn snoet, zodat ik niet kon happen. Maar wat was ik gestressd, ik werd grondig bevoeld, en ze hebben er zelfs een tweede dierenarts bijgeroepen. Ze vertrouwden mijn buik niet helemaal, en hebben met een lange dunne naald punctie verricht, om te kijken of ik niet inwendig gewond was. Gelukkig bleek dit niet het geval !

Ik kreeg ook nog een pijnstillende injectie in mijn donder, maar dan geef ik geen kik hoor. Dat doet me niks. En met een grote pot Metacam zijn we weer naar huis gegaan.

Ik heb er enkel beurse plekken aan overgehouden, en behoorlijke schrik. Maar ik zal er wel overheen komen zegt mijn vrouwtje !

Nou, dat was even mijn verhaal over een dappere oude strijder op de 2e pinksterdag !

Pootje van Bas